Του Λέων Ρ. Αρούχ

Η απόφασή μου να δημοσιεύσω τα ποιήματά μου στα Ladino πάρθηκε για το μόνο λόγο ότι μετά το Ολοκαύτωμα κανείς δεν έγραψε σε αυτή τη γλώσσα κάτι για τη Θεσσαλονίκη, τους ανθρώπους της και τους χαρακτηριστικούς της τύπους. Ζητώ συγγνώμη για τα όποια λάθη μου, καθώς η γνώση μου της γλώσσας είναι ατελής ή σε κάθε περίπτωση είναι πολύ μικρότερη από τον ενθουσιασμό μου και την ανάγκη μου να προσπαθήσω να κάνω κάτι για τη γλώσσα αυτή.

Του Λεβή Μπενουζίλιο

Ήταν ένα πρωινό του Δεκέμβρη πριν από δύο χρόνια, όταν ο μαέστρος της χορωδίας μας, ο Κωστής Παπάζογλου, ήρθε στο γραφείο μου στην Κοινότητα για να συζητήσουμε τα της εκδήλωσης της Ημέρας Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, σε ό,τι έχει σχέση με το κομμάτι της χορωδίας, και μεταξύ των άλλων - πολύ απλά και ελαφριά - μου είπε: «Ρε συ Λεβή, αφού ξέρω ότι το χέρι σου πιάνει και παλιότερα έγραφες, δεν κάθεσαι να γράψεις κάτι για την επέτειο της 27ης Ιανουαρίου, που φέτος είναι αφιερωμένη στη αναγέννηση της Κοινότητας μετά το Ολοκαύτωμα, και στη νέα γενιά; Θα το μελοποιήσω εγώ και θα το πούμε στη χορωδία».